- شرف الدین منیری (شَ رَ فُدْ دی)
احمد بن شیخ یحیی منیری. از اهل قصبۀ منیر بنگالۀ هند و از عارفان و شاعران قرن نهم هجری قمری و از پیروان و معاریف مشایخ نقشبندیه بود. وی دارای تألیفاتی است از جمله کتابی بنام ’شرفنامه’ در بیان لغات، بنام اوست که یا خود نگاشته و یا یکی از مریدانش بنام او پرداخته است. ابیات زیر از اوست:
گر سلسلۀ زلفت در دور جنان پیچد
در پنج نماز خود دوزخ به دعا خواهم.
روی سیه و موی سفید آوردم
چشمی گریان قدی چو بید آوردم
چون خود گفتی که نا امیدی کفر است
فرمان تو بردم و امید آوردم.
(از ریاض العارفین و فرهنگ سخنوران).
رجوع به فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود
گر سلسلۀ زلفت در دور جنان پیچد
در پنج نماز خود دوزخ به دعا خواهم.
روی سیه و موی سفید آوردم
چشمی گریان قدی چو بید آوردم
چون خود گفتی که نا امیدی کفر است
فرمان تو بردم و امید آوردم.
(از ریاض العارفین و فرهنگ سخنوران).
رجوع به فرهنگ سخنوران و مآخذ مندرج در آن شود